''Çalışan Anne'' olmak..

Geçen haftadan bu yana artık bende bir çalışan anneyim.. Eve gözlerim dolu dolu kalbim çarpa çarpa gidiyorum.. o beni ilk gördüğü an varya , gözlerini pörtlek pörtlek açtığı.. işte o an benim hergün yeniden doğduğum andır. Çalışmak her zaman iyi gelmiştir bana.. herkese iyi gelir aslında.. 4 ay ücretli, 6 ayda ücretsiz izinden sonra balyoz yemişe döndüm o ayrı.. Evde sizi bekleyen bir melek olduğunu biliyorsanız bütün gün geçmek bilmiyor işte.. İşe geri döndüğüm günün akşamı İpek'e sarılıp özür diledim.. Bunu neden yaptım bilmiyorum ama içimden sadece özür dilemek geldi.. Onu bütün gün bensiz bırakmak kocaman bir suçluluk duygusu oluşturdu içimde... Eğer birde bakıcıya falan bıraksaydım , öğle arasında bir daha dönmemek üzere eve geri dönerdim herhalde :) İpek gayet emin ellerde olduğu halde ''bebeğimi kendinden mahrum bıraktım'' duygusunu bir an önce üstümden atmam gerekiyor. Benim annem de çalışan anneydi.. ve ben hep annemi özleyerek büyüdüm.. Şimdi bu özlemi benim kızım da yaşıyor maalesef.. Ev-İs arası çok yakın Allahtan.. eve gidişim saat 19:00 'u buluyor.. zaten ipek en geç 22:30 da uyuduğu için bütün gün sadece 3-4 saatimiz birlikte geçiyor.. Kim ne derse desin kızım bizimle uyuyor.. belki yanlış belki doğru bilemem..Ama benim doğrum bu! hepimiz daha huzurlu uyuyoruz böylece.. hem İpoş kendini güvende hissediyor, hemde gün içinde geçiremediğimiz zamanı elini tutup uyuyarak telafi etmeye çalışıyorum..Alışırsa alışşın.. 20 yaşına kadar bizimle uyuyacak hali yok ya.. yeterki o mutlu olsun.. Hatta bugün bana telefonda çatpat gee geeeee ( gel ) demez mi:(( 

Çalışmak güzel, çalışan anne olmak zor velhasıl... Canım kızım seni çok seviyorum.. Bunu unutma tamam mı ?